lunes, 7 de diciembre de 2015

María Soliña


            Versión cantada del poema de Luar Na Lubre, en Camiños da Fin da Terra (2007)

Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.


Celso Emilio Ferreiro
(Longa noite de pedra, 1962)

Versión en castellano de Un poema cada día

Por los caminos de Cangas
la voz del viento gemía:
¡ay, qué sola te quedaste,
María Soliña !
En los arenales de Cangas,
muros de noche se erguían:
¡ay, qué sola te quedaste,
María Soliña!
Las olas del mar de Cangas
ácidos ecos traían:
¡ay, qué sola te quedaste,
María Soliña!
Las gaviotas sobre Cangas
sueños de miedo tejían:
¡ay, qué sola te quedaste,
María Soliña!
Bajo los tejados de Cangas
anda un terror de agua fría:
¡ay, qué sola te quedaste,
María Soliña!

(Larga noche de piedra, 1962) 

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...